Nintendo 64 games site, Review Shadowman

Review Shadowman
Iedere zichzelf respecterende, met enig bewustzijn van de buitenwereld, kent wel het Spel der Spellen; ons allergeliefd Legend Of Zelda: Ocarina of Time, of gewoonweg Zelda. Welnu, het zou een beetje oneerlijk zijn om een doodnormaal, gewoon uitziend spel te vergelijken met het meesterwerk van Nintendo maar toch verdiend Shadowman een kans want deze game heeft maar liefst drie complete dingen gemeen met Zelda.

Meer dan drie jaar in ontwikkeling, een gigantische 256 Mbit cartridge en een geweldig goed, meeslepend verhaal. Nu vraag je je natuurlijk af of het allemaal wel zo goed is. En die vraag kon alleen maar beantwoord worden door het spel uit te spelen. Lees verder om het uit te vissen.

Mask of Shadows
Het verhaal, dat één van de betere punten van het spel is, wordt uit de doeken gedaan door de verschillende personages maar niet door gewone tekstballonetjes, zoals in andere spellen. In Shadowman spreken de personages echt, met behulp van meer dan 1 uur aan spraak die opgenomen is in de cartridge. Maar goed, nu het verhaal.

Mike Leroi
Mike Leroi is het hoofdpersonage, onze 'held' van het verhaal. Hij is 32 jaar oud en is geboren in New Orleans. Mike is gestopt met zijn studies en deed de rest ven zijn geld op aan drank en gokken. Om in leven te blijven is hij dan maar als taxichauffeur gaan werken in New Orleans zonder dat zijn familie er iets van wist. Op de een of andere manier werd zijn passagier het slachtoffer van een afrekening van de maffia en bleef er 20 000 dollar in de taxi liggen, die hij natuurlijk ingepikt heeft.
Mike gebruikte het geld voor allerlei cadeaus voor zijn familie en voor de operatie van zijn broertje Luke. De bende, die op zoek was naar het geld, vond al snel zijn verblijfplaats in New Orleans en bedreigden hem met de dood.
Mike werd wanhopig en zocht hulp bij een voodoopriester, Bokor, waar hij om bescherming vroeg. Jammer genoeg werkte dit te goed, waardoor hij als enige een vereffening van de bende overleefde, waarbij zijn broertje Luke en zijn beide ouders vermoord werden.
Nadat Mike uit zijn coma was, veroorzaakt door de aanslag, was hij zijn geheugen kwijt. De voodoopriester, Bokor, die hem had beschermd, loodste Mike binnen in de onderwereld van New Orleans. Die bescherming rustte als een vloek op Mike en hij werd een zombieslaaf van Bokor. Onder het pseudoniem 'Zero' werkte hij als een huurmoordenaar voor de voodoopriester, zonder van zijn echte identiteit bewust te zijn.
Op een nacht stormde Mama Nettie, een machtige maar stervende voodoopriesteres de bar binnen waar Mike als slaaf werkte voor de eigenaar, Bokor. Ze nam Mike mee naar een achterkamertje en plantte met haar laatste krachten de Mask of Shadows, een zeer krachtig voodoovoorwerp, in de borstkas van Mike. Door deze ingrijpende operatie werd hij de Shadow Man, de hoogste zombie-strijder-slaaf onder het gezag van Nettie.

Gaandeweg kreeg Nettie haar krachten echter terug en legde beslag op de ziel van Bokor. Mike is nu de nieuwe eigenaar van de bar Wild at Heart. Mike heeft ook iets teruggekregen: zijn eigen geheugen dat hem nu danig parten speelt. Als de onsterfelijke Shadow Man, onder het gezag van Nettie, kan hij zijn lijden toch niet zo eenvoudig van zich afzetten. Zolang hij de betovering van Nettie niet van zich kan afzetten, zal hij haar moeten gehoorzamen en op de een of andere manier voor zijn zonden moeten boeten.
De complete verhaallijn wordt verteld aan de hand van meer dan één uur aan gesproken tekst.

De Shadow Man
Door de inplanting van het Mask of Shadows in de borstkas van Mike, is Mike in staat om te wandelen tussen de twee werelden; de Liveside en de Deadside. Hij is de Wandelaar tussen de werelden, de Levende Dode.
De Shadow Men uit lang vervlogen tijden waren Afrikaanse strijders, door de goden gezegend met bovennatuurlijke krachten om hun stam tegen de uit de Deadside terugkomende zielen te beschermen. Met de komst van de slavernij werd de lijn van de Shadow Men verbroken, en stierf het geslacht bijna uit.
In de achttiende eeuw maakte de machtige voodoopriesteres Mama Nettie het Mask of Shadows. Zij riep de hulp van de onwillige goden van de nieuwe wereld (Les Mystères) in zodat de drager van het masker de bovennatuurlijke machten van de Shadow Men uit het verleden op kon roepen. Vanaf die tijd zou er maar één Shadow Man kunnen bestaan, maar de verenigde krachten in het masker zouden van hem de machtigste vertegenwoordiger van de voodoo kunnen maken. Hij zou sterk genoeg zijn om de machten van de Deadside op afstand te kunnen houden.
Er zijn slechts drie eerdere dragers geweest van het Mask of Shadows geweest: Maxim St. James, Cole Cardinaux Jack Boniface. Zij droegen het masker voor hun aangezicht, om de grootse macht van het masker te kunnen gebruiken, maar bij Mike Leroi is het masker in zijn borstkas geplant, waardoor hij echt de slaaf van het masker (en van Nettie) is geworden. 's Nachts en in de Deadside gloeit het Mask of Shadows in zijn borstkas en wordt Mike de Shadow Man; de Immortal Voodoo Warrior, de Walker Between The Worlds, de Zombi Astral, de Taker of Souls, de Lord of the Deadside…

Mama Nettie die je wat raad geeft, het titelscherm en Luke (Shadow Man) die wandelt tussen de de werelden. Je ziet hier dat het Mask of Shadows in zijn borstkas is geplant.

Seriemoordenaars en zwarte voodookunsten: het is ShadowMan!
ShadowMan is een spel dat je intrigeert, dat je meezuigt tot in de diepste en donkerste oorden van de Deadside. Het laat je niet onberoerd, je wilt weten hoe het verder gaat, hoe Mike het ervan af brengt. Het is gewoon te gecompliceerd om het te kunnen uitleggen. Je moet Shadowman gespeeld hebben om het te weten.

Dark Souls

Je voornaamste doel in het spel is het verzamelen van de 120 Dark Souls en het tegenhouden van de vijf seriemoordenaars, die het einde van de wereld willen bewerkstelligen. Daarna moet je ook nog Legion zien te vermoorden, de grote baas van het Asylum, de plaats in de Deadside waar vele levels zich afspelen. De Dark Souls zijn voornamelijk te gebruiken om de Coffin Gates open te krijgen, die pas open gaan als je er genoeg hebt verzameld. De Coffin Gates zijn imposante poorten die je leiden naar nieuwe werelden en donkere oorden of je een nieuwe
Hier zie je een Dark Soul in al zijn glorie.

uitrusting verschaffen om de seriemoordenaars te kunnen verslaan.

Wandelaar tussen de werelden
Aangezien onze hoofdpersoon, Mike Leroi, ook Shadow Man is, kan hij wandelen tussen de twee werelden, de Deadside en de Liveside. Hiervoor gebruikt Mike de mysterieuze maar krachtige voodookrachten die schuilen in de teddybeer van zijn overleden broertje, Luke. De Deadside is de vreemde en donkere plaats, de onderwereld, waar iedereen, zonder uitzondering, naartoe gaat als hij of zij sterft. Het is een plaats ergens, maar ook nergens, en alleen te bereiken via de dood. (en de teddybeer van Luke.)
In de Liveside, de gewone wereld, ga je op avontuur met Mike Leroi, de stoere hoofdpersoon. In het eerste level verkrijgt hij de teddybeer van Luke en werd hij onmiddellijk door Nettie naar de Deadside gestuurd, waar hij de duistere alter ego van Mike is, de Shadow Man.

Driemaal Mike Leroi in het eerste level, waar Mama Nettie je de teddybeer van Luke geeft. Die kerk, waar Nettie zich bevindt, zie je in de verte op de laatste screenshot.

De Liveside
De normale wereld, de levende wereld waar Mike Leroi zich bevindt, speelt een belangrijke rol in het verhaal. Niet alleen is hier het eerste level, met mama Nettie en de teddybeer van de overleden Luke, maar het is ook de plaats waar de vijf seriemoordenaars uithangen. Die vijf seriemoordenaars moet je zien te vermoorden, om de wereld van de Apocalyps te behoeden en natuurlijk je eigen ziel te redden. De enige manier om de schuilplaats van de seriemoordenaars te vinden, is gebruik maken van de vijf 'Schisms', die ergens verborgen zijn in de Deadside. Maar Mike Leroi kan ze echter niet aanpakken in zijn 'levende' vorm, als Mike. Hij moet één of andere manier zien te vinden om als Shadow Man in de Liveside te geraken.

Bayou Paradise, Louisiana
Hier begint het spel. In de verte zie je de kerk waar Nettie zich schuilhoudt. Hier leer je alle vaardigheden zoals springen, aan richels hangen en aan touwen hangen die je in het verdere spel nodig zal hebben.

In deze kerk zit Nettie, de voodoopriesteres.

Eén van de vaardigheden die Mike en Shadow Man moeten leren: aan touwen hangen!

De Deadside
Als Mike, die in de gewone wereld vertoeft, sterft, dan belandt hij in de Deadside, net als iedereen. Maar aangezien Mike het Mask Of Shadows kreeg ingeplant in zijn borstkas, is hij in staat om met zijn teddybeer van de Deadside naar de Liveside te manoeuvreren en weer terug. In feite is Mike dus onsterfelijk, want hij kan altijd weer terugkeren naar de Liveside.
The Marrow Gates
De eerste keer dat je in de Deadside belandt, kom je terecht in de Marrow Gates. Hier woont een gigantische en lelijke slang met een schedel als gezicht, Jaunty. Hij is je tweede contactpersoon in dit spel. Ooit was hij een jongeman maar hij werd ontvoerd door een paar gekke studenten met een vreemde hobby om hem te offeren. Mama Nettie kon dit net voorkomen maar in ruil moest hij haar tweede paar ogen zijn in de Deadside. Nettie beloofde hem een nieuw lichaam, maar de details van deze overeenkomst waren blijkbaar niet genoeg uitgewerkt, te zien aan Jaunty.
Jaunty bewaakt een gigantische poort, die je verder in de Deadside leidt en uiteindelijk in het Asylum, de schuilplaats van Legion.
De Gad Temples
In donkerste en diepste oorden de tempels van de Gad vind je duistere machines die machtige tattoos in je lichaam branden. De reden daarvoor is simpel, die Gad Tattoos geven onze gevreesde Shadow Man speciale krachten die heel nuttig kunnen zijn in de zoektocht naar alle Dark Souls.
Temple of Fire
In deze tempel is de Gad Toucher te vinden, die je de mogelijkheid geeft om superhete blokken aan te raken of om aan gloeiende richels te hangen zonder dat Shadow Man er enige blaar of pijn aan overhoudt. Dit is de simpelste van de drie tempels.
Temple of Prophecy
Hier is de Gad Marcher te vinden. Met deze tattoo op Shadow Man zijn lichaam kan onze duistere held over de meest hete kolen lopen die er in de Deadside te vinden zijn zonder te veranderen in een hoopje as.
Temple of Blood
Deze tempel is het moeilijkst te bereiken, je moet heel wat halsbrekende toeren uithalen om hier te komen. Maar de beloning die op je staat te wachten, loont het dan ook wel driedubbel. Met je nieuwe tattoo, de Gad Nager, kun je in de hete lavameren zwemmen, zodat je de betere geheimen wel kunt vinden.
Het Asylum
Het Asylum is zeker en vast het allergrootste level in Shadowman, en misschien ook wel het grootste dat ik heb gezien! Dat moet ook wel, want hier woont de eindbaas, Legion. Het is zo groot dat je verschillende voertuigen nodig hebt om in het volgende gebied te geraken. Het voornaamste transport in de Asylum Stations is een shuttle systeem, met karretjes aan een rail en een prachtige gotische trein.
The Gateway
Hier maak je de eerste maal kennis met het Asylum en zie je ook meteen hoe groot het wel is. Er zijn twee routes door the Gateway, en één ervan is pas begaanbaar als je de Gad Toucher hebt. Maar dan wordt je getrakteerd op een geweldig uitzicht over het Asylum-level.
Cathedral of Pain
Dit is het gebied dat je leidt naar de vijf seriemoordenaars via een vreemd portaal. De kamers bevatten vijf Schisms, onplezierige lijken die leiden naar de schuilplaatsen van de seriemoordenaars.

De eigenaardige kamers van de Cathedral of Pain, waar een beangstigend sfeertje hangt, veroorzaakt door de verschillende kreten die de halfdoden uitslaan. Op de laatste screenshot zie je een Schism, de portalen naar de seriemoordenaars.

The Engine Block
Het complete Asylum wordt draaiende gehouden door een enorm apparaat genaamd de Dark Engine. Zoals je denkt moet je deze motor uitschakelen om bij de eindbaas, Legion te geraken.
Asylum Hubs
Deze gebieden die deel uitmaken van het Asylum zijn rijk aan Dark Souls. Om verder te komen in het spel zul je deze gebieden zeer goed moeten doorzoeken. Dat zoeken gaat alleen maar beter als je de Gad Tattoos hebt, dus zal je zeker nog vaak terugkomen.
Verschillende levels zijn de Cageways, waar je moet manoeuvreren tussen de touwen en bewegende platformen. Playrooms is één van de gestoorde levels van Shadowman, waar je moet zoeken naar Dark Souls tussen met bloed besmeurde witte muren, terwijl er op de achtergrond een verschrikkelijk slaapliedje weerklinkt. In Lavaducts zijn de Gad Tattoos een must, aangezien je geconfronteerd wordt met lavastromen en hete voorwerpen. Undercity, dat diep onder het Asylum ligt, herbergt veel Dark Souls maar het is net alsof iedere zombie hier verzameld zit om je te pakken zien te krijgen.
Horror en gruwel in Shadowman
Het nieuwe spel van Acclaim is een complex en uitgebreid spel. Het herbergt elementen van Zelda, maar ook van Castlevania en Tomb Raider. Het heeft een enorm en verschrikkelijk uitgebreid plot dat op zich al bijna een horrorverhaal is, dat klaar ligt om uitgegeven te worden. Shadowman is doorspekt met levendige cutscènes met echte spraak (1 uur in totaal) die je meezuigen in de fantastische verhaallijn.
De graphics en de techniek die Acclaim uit de Nintendo 64 weet te halen, is wonderbaarlijk. Je vraagt je elke keer af hoeveel ruimte op de cartridge er eigenlijk nodig was om zo'n geweldig grote ruimte te maken. Voortdurend kom je voor gigantische kamers en gebieden te staan met magnifieke texturen, die mooi en gedetailleerd zijn en bijna nooit in herhaling vallen. De eerste keer dat je te maken krijgt met het Asylum valt je mond open van verbazing hoe groot het in werkelijkheid wel allemaal is. Het duurt wel vijf of tien minuten om van de ene kant van de ingang van het Asylum Gateway naar de andere kant te rennen. En ieder gebouw of iedere grot of iedere pilaar die je in de verte ziet is dan ook bereikbaar. Bijvoorbeeld, in het eerste level belandt je aan de voet van een heuvel met in de vage verte een kerktoren. Nadat je de heuvel beklommen hebt, kom je op het einde van het level diezelfde kerk tegen, met daarin Mama Nettie.
Zoals eerder gezegd, is de complexiteit van Shadowman enorm. Er zijn wel levels, maar daar word je tussen heen en weer geslingerd om de verschillende Dark Souls te vinden.
Er is zelfs geen enkele volgorde van hoe je de levels moet spelen. Het is zeker mogelijk om eerst in een moeilijker level terecht te komen en dan pas in één van de eerste. In ieder level is er wel een poort of twee naar latere levels, en meestal kan je ze op dat moment nog niet openmaken, simpelweg omdat je niet genoeg Dark Souls hebt (In dat opzicht lijkt het verzamelen van de Dark Souls in Shadowman wat op Super Mario 64) of omdat je de poort wel kan zien, maar je kunt er met geen mogelijkheid bij. Dit soort situaties komen enorm veel voor in het gehele spel. Je ziet een Dark Soul, maar je kunt er gewoon niet bij! De ene keer staat hij op een te hoge richel, of de andere keer staat hij aan de overkant van een lavameertje of een poel van gloeiende kolen. Meestal moet je een andere weg zien te vinden om erbij te komen, maar met je nieuwe Gad tattoos kan je ook veel Dark Souls grijpen in eerdere levels.
Het is dus zo dat nadat je een één van de drie Gad Tattoos hebt verdiend, je veel Dark Souls verzamelt in de eerdere levels, omdat je er nu wel bij kan met je nieuw verkregen krachten.
De makers van Shadowman hebben zeker heel wat aandacht besteed aan het levelontwerp. Alle voorwerpen en deuren in het spel lijken precies zo geplaatst om de speler nieuwsgierig te maken en hem verder te lokken in de spelwereld. Alles is perfect op elkaar afgestemd tot in de kleinste details. In Shadowman zal je nooit vast zitten of de weg kwijt zijn. Altijd is er wel ergens een uitgang te ontdekken of een nieuwe doorgang of een Dark Soul die je de vorige keer gemist hebt. Je wilt altijd achter de horizon kijken, achter wat er zich vlak voor je bevindt. De makers van Shadowman, diegene van Acclaim, weten hier handig gebruik van te maken door de levels zo te ontwerpen dat er ook daadwerkelijk iets te vinden is achter die zogenaamde horizon.

In het begin van het spel, wanneer je nog niet zo veel weet en ook nog niet veel Dark Souls verzameld hebt, is het wat eenzaam. Maar toch voel je de dreiging van de vijf seriemoordenaars door het gehele spel heen en zorgt het ervoor dat je van elk moment in de game geniet, van elke hoek die je voorbij steekt, elke zombie die je verslaat, elke Dark Soul die je te pakken krijgt, en dat je niet alleen geniet van de eindscène, zoals in sommige andere spellen.

Er is zoveel te doen in Shadowman, want altijd is er wel iets nieuws te ontdekken. Verzamel verschillende voorwerpen zoals de Poigne, vreemde armbanden met spijkers, waardoor je de watervallen van bloed kan beklimmen. En die zijn er genoeg. Om de Schisms, die je naar de vijf seriemoordenaars en uiteindelijk naar Legion leiden, te activeren moet je iets vinden om hun ribvormige kooien open te breken die in de borstkas van de lijken zitten. Iedere keer dat je iets vindt ontdek je duizend nieuwe dingen, en alles is zo ontworpen dat je niet door het spel rent, dat je alles met een rustig tempo doet. Nog iets dat ervoor zorgt dat je niet overhaast te werk gaat is de verschrikkelijk beangstigende sfeer die in alle levels hangt. Voortdurend hoor je schreeuwen van de zombies en de halfdoden, weerklinkt er een ziek muziekje en soms is er zelfs geen muziek, dan hoor je alleen je eigen voetstappen en kreten die net vermoorde vijanden uitslaan. Iedere vijand die je beschiet met je zielenpistool uit de Deadside, spat na enkele kreten uit elkaar in rondvliegende zielen en lichtstralen, gevolgd door de honderden bloedspetters die overal aan blijven kleven, om een zieltje achter te laten die onze held, Shadowman wat levenskracht teruggeeft. Er staat niet voor niets 15+ op de doos…

De sfeer in de New York Tenement is duister en bijna voelbaar. Hier wordt ja à la Silence Of The Lambs achtervolgd door een seriemordenaar met een nachtkijker die je bijna in je nek hoort ademen. Maar misschien wel de meeste beangstigende sfeer hangt er in de London Underground, waar de laatste killer uithangt. In deze buiten gebruik geraakte metrolijn is de sfeer en de gameplay het beste uit Shadowman, het lijkt bijna alsof Jack The Ripper je echt achtervolgd. Het is dan ook normaal dat je bij elke metro die nadien nog binnenstapt, je nekharen overeind gaan staan.

Het decor van de verschillende levels en sublevels is ook niet om mee te lachen. Sombere achtergronden afgewisseld met donkere grotten en diepe kuilen zorgen voor de nodige sfeer. Voor de sfeer is er zelfs één waterpoel in het gehele spel. De rest van de talloze meren om over te zwemmen of te springen is gewoon gevuld met bloed. We zijn dan ook in de Deadside hé…

Ook moet Shadow Man honderden Cadeaux verzamelen, een soort rode kadootjes. Deze Cadeaux moet Shadow Man deponeren in de Temple of Life, in 5 verschillende machines die hem maar één levensvakje geven voor maar liefst honderd kadootjes.

Shadow Man in de aanval om twee zombies te doden en Shadow Man die duikt in een meer van bloed.

Maar ook Gruwelergernissen…
Jammer genoeg is niet alles aan Shadowman perfect. Er zijn ook een paar minpuntjes die toch wel de moeite waard zijn om eventjes te vermelden. Zo is de besturing niet al te goed; de Control Stick werkt prima maar als je teveel naar links of naar rechts loopt, dan gaat Mike of Shadow Man gewoon opzij, en loopt hij niet naar rechts of links. Hetzelfde krijg je als je achteruit wilt lopen. Daarvoor moet je eerst een hele toer lopen of anders gaat Mike tergend langzaam achteruit wandelen. Voor al dat strafen en dezelfde kant op blijven kijken hebben we een aparte knop, dus waarom geen besturing zoals die van Zelda?

Nog een klein minpuntje zijn de vele boeken en dossiers die je krijgt van Mama Nettie. Om het complete verhaal goed te kunnen begrijpen, moet je ze eigenlijk allemaal lezen, maar 15 minuten naar piepkleine lettertjes zitten staren op je beeldbuis is ook niet alles.
Nog iets dat me ergert zijn de vijanden, die soms in groten getale komen aandraven, waardor je je soms in klein gangetje bevindt en er komen 5 zombies tegelijk af, dan moet je wel hele sterke wapens hebben om je daaruit te redden.

Eindconclusie
Het spel van Acclaim is een prachtig, meeslepend en duister spel geworden. Shadowman laat je denken, om de vele problemen op te lossen en hoe je bij die volgende Dark Soul kan geraken die vlak voor je staat, maar waar met geen mogelijkheid bij kan geraken. Shadowman laat je genieten van het verhaal, hoe het afloopt en wat je er zoal kan aan doen. Shadowman zorgt ervoor dat je van elk moment geniet, en niet alleen van de laatste scène, zoals bij sommige andere spellen.
Shadowman is gewoon een prachtig en meeslepend spel geworden dat je geen moment loslaat uit zijn duistere wurggreep.

Verhaal: 10    Een prachtig en meeslepend verhaal.
Gameplay: 8     Speelt een beetje zoals Zelda maar eigenlijk lijkt Shadowman er helemaal niet op.
Graphics: 9     Fantastische belichting zorgt ervoor dat de fraaie graphics mooi uitkomen.
Geluid: 8     Toepasselijke deuntjes met sombere en vette geluidseffecten.
Replay: 10    Een enorme uitdaging. Met 120 Dark Souls verzamelen zal je vele weken, maanden (jaren) zoet zijn.

Gemaakt door: Jaron Huysentruyt
Copyright © Mario 64